اصل فالوده را که در یزد ماقوتک می نامیدند
و با شهد می خوردند ، در خانه ها نیز تهیٌه می دیدند. فالوده را از مغازه حلوائی ، مخلوط با شهد یا غالبا” بدون شهد خریده در منزل مصرف می کردند.
اصل فالوده را که در یزد ماقوتک می نامیدند ، و با شهد می خوردند ، در خانه ها نیز تهیٌه می دیدند. فالوده را از مغازه حلوائی ، مخلوط با شهد یا غالبا” بدون شهد خریده در منزل مصرف می کردند .
خرید بدون شهد فالوده نه فقط به این دلیل بود که خریدن جداگانه فالوده و شهد مثلا” دو – سه درصد ارزان تر تمام می شد ( و البته اقتصاد خانوار معقول یزدی ، به خصوص در زمان فقر عمومی قبل از نفت ، از همین در صدها تشکیل می شد ) ؛ بلکه بیشتر به این دلیل بود که فالوده ای که تازه با شهد مخلوط شده بود طعم و مزٌه بسیار بهتری داشت .
ظهر گرمای تابستان کویر، در خنکای بازارچه نیمه تاریک «صدری» در حوالی «دروازه مهریز» یک دکان پالوده فروشی بود تاریک و بزرگ.
دور تا دور آن در رف های دکان، قرابه هایی از انواع عرق های گیاهی و گلاب، تنگ هم چیده شده بود و در پیشخوان دکان، یک لگن بزرگ مسی پر از پالوده و یک کاسه بزرگ شیره و تعداد زیادی کاسه کاشی کار میبد گذاشته شده بود.
صاحب مغازه که پیر مردی نورانی با شالی بر سر و لنگی به کمر بود، تند و چابک ملاقه مخصوص را پر از پالوده می کرد و آب آن را می گرفت و پالوده را در کاسه، خالی می کرد و قدری شیره در آن می ریخت و کمی گلاب و چند دانه بذر سیاه رنگ نوعی گیاه روی پالوده می افشاند.
در آخر کار از زیر گونی های خیس با کلنگ کوچکی قدری برف از توده برف جدا می کرد و در کاسه پالوده ریخته، به دست مشتریان تشنه و از گرمای آفتاب گریخته می داد.
مشتری با یک قاشق چوبی پرنقش و نگار، پالوده و شیره و گلاب و برف را به هم می زد. آن ها که امروزی تر شده بودند پالوده معطر شیرین و سرد را قاشق قاشق می خوردند و عده ای هم بی صبرانه پالوده را هورت می کشیدند و پول اندکی روی پیشخوان گذاشته، پی کار خود می رفتند.
